«Μαμά τι είναι αυτό;»
Ένα μικρό αγόρι 1,5-2 ετών κοιτάζει με απορία τα απομεινάρια μιας βουβής «σχεδόν» Αποκριάς στο παρκάκι της γειτονιάς. Οι σερπαντίνες και ο χαρτοπόλεμος δεν του θυμίζουν τίποτα. Απόκριες βουβές. Καθαρά Δευτέρα σε αναστολή. Αετοί που δεν στροβιλίζονται στον ουρανό, σερπαντίνες στο σελοφάν και ο χαρτοπόλεμος, άψυχος χαρτοπολτός. Όλα εκείνα που μας κάνουν να συνδεόμαστε στο παρόν μέσα από τα βιωμένα ήθη και τα έθιμα του παρελθόντος, δημιουργώντας σε μικρούς και μεγάλους παρακαταθήκη αναμνήσεων και αίσθηση συνέχειας για το μέλλον.
Πώς να φέρει κανείς την γιορτή εντός των τειχών; «Βίος ανεόρταστος, μακράν οδός απανδόχευτος» έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Η ζωή που δεν γιορτάζεται είναι σαν μακρύς δρόμος χωρίς πανδοχείο. Χωρίς την στέγη της κοινής βιωμένης εμπειρίας μας στους δρόμους, στις πλατείες και στις εξοχές. Φέτος, μπορούμε ίσως να κοιτάξουμε τα σύνεργα της Αποκριάς με άλλα μάτια. Εφόσον δεν μπορούμε να το χαρούμε έξω ελεύθερα, ας αναστοχαστούμε και ας το ζήσουμε παιχνιδιάρικα μέσα μας.
Για να μην ξεχάσουμε να (το) γιορτάζουμε.
Ο χαρτοπόλεμος σηματοδοτεί την μοναδικότητα του καθένα και της καθεμία μας μέσα στην διαφορετικότητα και την δύναμη των πολλών – κάθε κομματάκι χρωματιστό και ξεχωριστό, όμως όλα μαζί κάνουν την πρώτη ύλη για έναν ξέφρενο χαρτοπόλεμο. Ένα μοναδικό χρωματιστό κομματάκι ύπαρξης είμαστε, σε μια γιορτή αλληλεπίδρασης με του «χαρτοπόλεμου τη βία» να συμπεριλαμβάνει όλους, όλες και όλα στο παιχνίδι της ζωής.
Η σερπαντίνα, κουλουριαστή και στρόγγυλη περιμένει την πνοή εκείνη που θα την ξετυλίξει, θα της δώσει κίνηση στέλνοντας ένα παιχνιδιάρικο μήνυμα στον Άλλον. Η ανάσα μας είναι εκείνη που δίνει ζωή στην χάρτινη λωρίδα. Η αναπνοή μας είναι αυτή που δηλώνει ότι είμαστε ακόμη ζωντανοί/ες. Φέτος, ας ξετυλίξουμε με την πνοή μας μια σερπαντίνα στέλνοντας την σκέψη μας σε όλους εκείνους που παλεύουν να πάρουν ανάσες σε νοσοκομεία και εντατικές. Η σερπαντίνα ζωντανεύει με τις ανάσες μας το «εδώ-και-τώρα», υπενθυμίζοντάς μας πόσο σημαντική, ξεχωριστή και μαγική είναι έστω και μια ανα-πνοή.
Ο χαρταετός περιμένει έναν χρόνο τώρα να πετάξει ελεύθερος στον ουρανό. Για να γίνει αυτό όμως, χρειάζονται να υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις: γαλανός ουρανός, ούριος άνεμος, ένα σταθερό χέρι που θα τον συγκρατεί και ένα ακόμα που θα αμολάει την καλούμπα. Είναι συλλογική υπόθεση το πέταγμα στον ουρανό. Χρειάζεται προετοιμασία, ατομική και ομαδική, για να επιστρέψουμε ξανά στην ελευθερία του ανοιχτού ορίζοντα.
Για να αρχίσουμε να κοιτάμε μαζί ξανά ψηλά!
