200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση σήμερα.
Ο Ζ.Ζ. Ρουσώ αναφέρει χαρακτηριστικά στο έργο του «Αιμίλιος» για την Ελληνική Επανάσταση: «Ήταν μια ακόμη μεγαλειώδης στιγμή της ανάγκης των λαών για ελευθερία, δικαιοσύνη, ανεξαρτησία, ισότητα». Γι’αυτό άλλωστε και είναι τώρα περισσότερο επίκαιρη από ποτέ, τόσο για την Ελλάδα όσο και για όλο τον κόσμο. Οι ιστορίες του Αγώνα εμπνέουν και διέπουν ακόμα και σήμερα τη ζωή μας.
Στο σύγχρονο παραμύθι «Ιστορίες από τον βοτσαλόκοσμο»* οι κόσμοι ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού διασταυρώνονται στον απόηχο της επανάστασης και της απαρχής μιας περιόδου νέων μαχών (πραγματικών και συμβολικών) για ελευθερία, δικαιοσύνη, ανεξαρτησία και ισότητα, που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Αν κοιτάξουμε προσεκτικά γύρω μας, καθημερινά πραγματοποιούνται μικρές επαναστάσεις, όπου άτομα και ομάδες όλων των φύλων και φυλών δρουν, αλληλεπιδρούν κάνουν λάθη, εκτίθενται, βγαίνουν από τον λήθαργο και τις «ντουλάπες», επιλέγουν να ζουν στο «εδώ και τώρα», προσφέρουν τη γνώση και τις υπηρεσίες τους στην ανθρωπότητα ρισκάροντας την ασφάλεια, την υγεία ή ακόμα και την ίδια τους την ζωή.
Άλλωστε, πάντα εκείνοι που πρωτοστατούν στους αγώνες φαίνεται να είναι «χαμένοι» γιατί δίνονται σε έναν άνισο αγώνα με τα χειρότερα σκοτάδια του ανθρώπου – την ανισότητα, την διαφθορά και τις διακρίσεις – που έκαναν ακόμα και τον Σπετσιώτη γέροντα αγωνιστή Ματρώζο να αναφωνήσει οργισμένα στον απαξιωτικό εκπρόσωπο τη νέας μετεπαναστατικής άρχουσας τάξης στην χώρα μας «αν οι ζητιάνοι σαν εμέ δεν έχυναν το αίμα, οι καπετάνιοι σαν και σε δεν θα φορούσαν στέμμα»**.
Για τους ήρωες και τις ηρωίδες του 1821 μέχρι και τους σημερινούς υγειονομικούς ήρωες στις εντατικές και στα δημόσια νοσοκομεία ανέκαθεν οι μάχες είναι άνισες, καθώς, εκτός από το θεριό (εχθρούς, κατακτητές, αρρώστεια κ.α.) έχουν να αντιμετωπίσουν και όλους εκείνους που τους επιβουλεύονται, βολεμένοι στις καρέκλες τους. Οι τελευταίοι, νομοτελειακά θα ξεχαστούν στην ιστορία που λυσσαλέα αλλά μάταια αντιποιούνται με ξιπασμένες φιέστες.
Οι πραγματικοί ήρωες κάθε γενιάς εσωτερικεύονται και γίνονται ιστορίες, μέρος της μεγαλύτερης Ιστορίας. Ιστορίες διεκδίκησης μιας καλύτερης μοίρας για τον ανθρώπινο είδος σε αυτόν τον πλανήτη. Οι επαναστάσεις (μας) συγκινούν πάντα γιατί εγγράφονται μέσα μας ως ιστορίες ελπίδας σε έναν κόσμο ρευστό, με ευάλωτο παρόν και αβέβαιο μέλλον.
*Αύρα Βαζαίου, 2021, Ιστορίες από τον βοτσαλόκοσμο: ένα παραμύθι ψυχογεωγραφικής περιπλάνη Αθήνα, Εκδόσεις Οσελότος
**Από το ποίημα «Ματρώζος» του Γεωργίου Στρατήγη
